Azim Suyun haqida batafsil ma’lumotlar, tarjimai hol

Azim Suyun haqida batafsil ma’lumotlar, tarjimai hol

Azim Suyun 1948 yil 22 fevralda Samarqand viloyati Nurota tizma togʻlari etagida joylashgan Quduqcha qishlogʻida tugʻildi. Nakurt qishlogʻida Suyun bobo tarbiyasida oʻsib ulgʻaydi. Yosh Azim choʻpon otasi ortidan yurib, tabiat sirlari bilan oshno tutingan. Ayni shu omil boʻlgʻusi shoirning shakllanishiga taʼsir oʻtkazgan.

“…Keyin askar boʻldim, – deb yozadi u tarjimai holida, ‒ Toshkent davlat universtetining jurnalistika fakultetini bitirdim. Gʻafur Gʻulom nomidagi Adabiyot va sanʼat nashriyoti, Oʻzbekiston Davlat matbuot qoʻmitasi, Oʻzbekiston Yozuvchilar uyushmasi, “Xalq soʻzi”, “Oʻzbekiston ovozi” gazetalarida xizmat qildim. Oʻzbekiston Respublikasi Oliy Majlisi deputati boʻldim…”

Shu paytgacha shoirning “Mening osmonim” (1978), “Zarb” (1979), “Zamin taqdiri” (1981), “Xayolot” (1984), “Ziyo yoʻli” (1986), “Javzo” (1987), “Olis tonglar” (1989), “Kuyganim ‒ suyganim” (1992), “Qora koʻzing sening” (1994), “Sarbadorlar” (1994), “Saylanma” (1997), “Oʻzlik” (1999), “Sharq hikmati” (2000), “Ey, doʻst” (2005), “Vatan fasllari” (2007), “Muhabbat hayratlari” (2009), “Tanlangan asarlar” (7 jildlik, 2009) nomli kitoblari nashr etildi.

Azim Suyun turli davrlarda dolzarb mavzularda koʻplab maqolalar, suhbatlar, sheʼrlar, hikoyalar yozgan. Ularda uning nechogʻlik ijodiy izlanishlar olib borayotganligini koʻrish mumkin.

Oʻzbekistonda xizmat koʻrsatgan madaniyat xodimi Azim Suyun “Oʻzbekiston belgisi” nishoni sohibi. U Butunjahon shoirlari Kongressi aʼzosi. Turkiya, Koreya, Rossiya, Hindiston va boshqa davlatlarda boʻlib oʻtgan xalqaro adabiy anjumanlar qatnashchisi hamdir.

Shoir 2020 yil 9 mart kuni olamdan oʻtdi.

“Oʻzbek adiblari” (S. Mirvaliyev, R. Shokirova. Toshkent, Gʻafur Gʻulom nomidagi adabiyot va sanʼat nashriyoti, 2016) kitobi asosida tayyorlandi.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Азим Суюн родился 22 февраля 1948 года в селе Кудукча, расположенном у подножия Нуратинского хребта Самаркандской области. Он вырос в деревне Накурт под опекой деда Суюна. Юный Азим последовал за отцом-пастухом и познакомился с тайнами природы. Этот фактор повлиял на становление поэта.

«…Потом я стал солдатом, — пишет он в своей биографии, — окончил факультет журналистики Ташкентского государственного университета. Работал в Литературно-художественном издательстве имени Гафура Гулама, Государственном комитете по печати Узбекистана, Союзе писателей Узбекистана, газетах «Халк сози», «Голос Узбекистана». Я стал депутатом Олий Мажлиса Республики Узбекистан…»

До сих пор среди произведений поэта «Мое небо» (1978), «Зарб» (1979), «Судьба земли» (1981), «Хаялот» (1984), «Зия йоли» (1986), «Джавзо (1987), «Далекие утра» (1989), «Куйганим ‒ суйганим» (1992), «Очи чёрные твои» (1994), «Солдаты» (1994), «Сайланма» (1997), «Самостоятельно (1999 г.), «Шарк Хикмати» (2000 г.), «Эй, друг» (2005 г.), «Времена года Родины» (2007 г.), «Любовные сюрпризы» (2009 г.), «Избранные произведения» (7 томов, 2009 г.). опубликовано.

Азим Суюн написал много статей, интервью, стихов, рассказов на актуальные темы в разные периоды. В них вы можете увидеть, сколько творческих исследований он проводит.

Заслуженный работник культуры Азим Суюн является кавалером нагрудного знака «Знак Узбекистана». Он является членом Конгресса поэтов мира. Он также является участником международных литературных конференций, проводимых в Турции, Корее, России, Индии и других странах.

Поэт скончался 9 марта 2020 года.

Подготовлена ​​на основе книги «Узбекские писатели» (С. Мирвалиев, Р. Шокирова. Ташкент, издательство литературы и искусства им. Гафура Гулома, 2016).
[/spoiler]

Если вам понравилась статья, поделитесь ею с друзьями в социальных сетях.
Sirlar.uz

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: