Otayor (Nahanov Otayor Ibrohimovich) 1947 yilning 19 yanvarida Samarqand viloyati, Narpay tumanidagi Oqtosh shahrida tugʻildi. ToshDU (hozirgi Oʻzbekiston Milliy universiteti)ning jurnalistika fakultetida tahsil oldi (1967–1972).
Mehnat faoliyatini “Toshkent oqshomi” gazetasida boshlab, keyinchalik “Oʻzbekiston madaniyati” (hozirgi “Oʻzbekiston adabiyoti va sanʼati” gazetasida, Oʻzbekiston Yozuvchilar uyushmasi Yoshlar bilan ishlash boʻlimida, ayni choqda folklor kengashi rais oʻrinbosari vazifasida xizmat qildi.
Otayorning “Ishqim bayoni” nomli birinchi sheʼriy toʻplami 1975 yilda chop etildi. Shundan soʻng shoirning “Lolarang ertak” (1978), “Oʻsha koʻzlar” (1984), “Oq fasl” (1989) kabi sheʼriy majmualari, “Doʻmbira” dostoni (1980), “Quyoshni koʻrgani keldim” (1991),”Dunyoga tengdosh xazina” (1994), “Odamlar uchun yashayman” (1979) kabi esse va ocherklar kitoblari nashr etildi.
Oʻzbekiston Yozuvchilar uyushmasi folklor kengashi rais oʻrinbosari sifatida faoliyat yuritarkan, Oʻzbekistonning barcha viloyatlarini kezib chiqdi. Islom shoir, Bola baxshi, Yodgor baxshi, Umarqul Poʻlkan, Chori baxshi Xoʻjamberdi oʻgʻli va Qodir baxshi Rahim oʻgʻli toʻgʻrisida tadqiqot maqolalar yozdi. Uning saʼy-harakatlari natijasida “Islom shoir zamondoshlari xotirasida” nomli toʻplam dunyoga keldi.
U tarjimon sifatida karelo-fin xalqlari eposi boʻlmish “Kalevala”ning bolalarga muvofiqlashtirilgan nasriy variantini, eston mumtoz adabiyoti namunasi boʻlmish A. Tammsaarening “Doʻzaxdan chiqqan shayton” romanini, shuningdek, ayrim rus hamda turkiyzabon adiblar hikoyalarini ona tilimizga oʻgirdi. Ayni choqda badiiy tarjimaning nazariy jihatlariga bagʻishlangan ilmiy maqolalar yozib, “Tarjima sanʼati” toʻplamida chop ettirdi.
Otayor Oʻzbekistonda xizmat koʻrsatgan madaniyat xodimi (1993) unvoni bilan taqdirlangan.
“Oʻzbek adiblari” (S. Mirvaliyev, R. Shokirova. Toshkent, Gʻafur Gʻulom nomidagi adabiyot va sanʼat nashriyoti, 2016) kitobidan.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Отайор (Наханов Отайор Ибрагимович) родился 19 января 1947 года в городе Окташ Нарпайского района Самаркандской области. Учился на факультете журналистики ТашГУ (ныне Национальный университет Узбекистана) (1967-1972).
Трудовую деятельность начал в газете «Ташкентский вечер», позже в газете «Культура Узбекистана» (в настоящее время «Литература и искусство Узбекистана»), в молодежном отделе Союза писателей Узбекистана, одновременно служил заместителем председателя фольклорного совета.
Первый поэтический сборник Отаяра «Признание в любви» вышел в 1975 году. После этого вышли поэтические сборники, такие как «Лоларанг эртак» (1978 г.), «Эти глаза» (1984 г.), «Ак фасл» (1989 г.), эпос «Домбира» (1980 г.), «Я пришел увидеть солнце» ( 1991) Хазина» (1994), «Я живу для людей» (1979) и сборники очерков и очерков.
Будучи заместителем председателя Совета фольклора Союза писателей Узбекистана, он посетил все регионы Узбекистана. Он написал исследовательские статьи об исламском поэте Бола бахши, Ядгоре бахши, Умаркуле Полкане, Ходжамберди, сыне Чори бахши, и Рахиме, сыне Кадира бахши. В результате его усилий был издан сборник «Памяти современников исламских поэтов».
В качестве переводчика перевел прозаическую версию «Калевалы», эпоса карело-финских народов, адаптированную для детей, роман «Адский дьявол» А. Таммсааре, образец эстонской классической литературы, а также некоторые рассказы русских и тюркоязычных писателей на наш родной язык. В то же время он писал научные статьи по теоретическим аспектам художественного перевода и публиковал их в сборнике «Искусство перевода».
Атаёру присвоено звание Заслуженного деятеля культуры Узбекистана (1993).
Из книги «Узбекские писатели» (С. Мирвалиев, Р. Шокирова. Ташкент, издательство литературы и искусства им. Гафура Гулома, 2016).
[/spoiler]