Xalifa Umar ibn Abdulaziz va o‘g‘li Abdulmalik — Islomiy hikoya

Xalifa Umar ibn Abdulaziz va o‘g‘li Abdulmalik - Islomiy hikoya

Yoqub Fasaviy (Ya’qub al Fasaviy, milodiy 890 yil vafot etgan) o‘zining «Ma’rifat va tarix» (al Ma’rifa vat tarix) kitobida (1/586) quyidagi ajoyib hikoyani sanadi ila keltiradi:
Xalifa Umar ibn Abdulaziz xizmatchisi-vaziri Muzohimga (u fozil kishi edi) qarab:
— Bular (qarindoshlarini nazarda tutib. Qarindoshlari katta umaviy boylar bo‘lgani hammaga ma’lum) menga bir bog‘ ajratib berishibdi. Buni men olmasligim kerak. Ular ham berishlari kerak emas edi. Egalariga qaytarib bermoqchiman, — deb qoldi.
Muzohim:
— Farzandlaringizni nima qilasiz (qanday boqasiz)? – dedi.
Shunda xalifa Umar ibn Abdulaziz ko‘zi g‘iltillab yoshga to‘ldi-da, yonoqlariga oqa boshlagan yoshlarini o‘rta barmog‘i bilan artar ekan, dedi:
— Allohga topshiraman.
Abdulloh (hikoyani Muzohimdan naql etuvchi roviy) shunday deydi: ma’lumki, boshqalar o‘z farzandlarini yaxshi ko‘rganlaridek, Umar ham farzandlarini yaxshi ko‘rar edi.
Muzohim xalifaning gapiga qoniqmay, uning to‘ng‘ich o‘g‘li Abulmalik ibn Umar oldiga bordi va unga shunday dedi:
— Amirulmo‘‘minin shunday ishni qilishga qaror qildiki, bu narsa senga ham, uka-singillaringga ham zarardan boshqani bermaydi: u Yamomadagi (joy nomi) katta bog‘ni egalariga qaytarmoqchi.
Farzandlarining kun kechirishi shu bog‘dan bo‘lishi kutilayotgan edi.
Abdulmalik unga javoban:
— Siz nima dedingiz otamga? – deb so‘radi.
Muzohim bo‘lib o‘tgan suhbatni aytib bergach, xalifa o‘g‘li Abdulmalik unga qarata:
— He xalifaga vazir bo‘lmay keting, — dedi-da, otalari – xalifa huzuriga kirmoqchi bo‘lib o‘rnidan turdi.
Bu paytga kelib xalifa Umar ibn Abdulaziz bir mizg‘ib oladigan peshindan oldingi payt kelgan edi.
Kirishga ruxsat so‘raganda «dam olishga yotdi» degan javob keldi.
— Kirmasam bo‘lmaydi, — dedi o‘g‘il.
— Subhanalloh! Rahmlaring kelmaydimi? Bor-yo‘g‘i bir dam olib oladigan soati shu bo‘lsa! – deyishdi.
Umar o‘g‘lining ovozini eshitib:
— Abdulmalik? – dedi.
— Ha.
— Kir.
— Nima gap?
— Muzohim bunday-bunday xabar keltirdi.
— Ha, nima maslahat berasan? Bugun kechqurun shu ishni qilmoqchi bo‘lib turibman.
— Menimcha, buni kechiktirmay hozir qilish kerak. Kechqurungacha kim biladi, odam o‘ziga bir narsa bo‘lib qolishi yoki fikri o‘zgarib qolishi mumkin, — deb javob berdi o‘g‘il.
Umar ibn Abdulaziz bu gapni eshitib, qo‘llarini ko‘targancha:
— Zurriyotimdan dinim uchun yordam beradigan farzandni chiqarib qo‘ygan Allohga hamdlar bo‘lsin, — dedi-da, o‘sha zahoti turib, odamlarni yig‘ib bog‘ni egalariga qaytarishga buyruq berdi.

Ilova: yuqorida nomi o‘tgan Abdulmalik ibn Umar ibn Abdulazizni ko‘pchilik otasiga mengzatishadi. Uning taqvo, parhezkorlik va boshqa xislatlarda yosh yigit bo‘lishiga qaramay otasidek bo‘lganini hikoya qiladilar. Abdulmalik o‘sha yoshlik chog‘ida, otasi hayotligida vafot etib ketgan.
Alloh taolo barchalaridan rozi bo‘lsin, bizlarga ham shunday solih zurriyotlar ne’matini ato etsin, qiyomatda ulug‘larimiz bilan birga jamlasin, omin.

Sayfulloh Nosir tarjimasi

Manba: islom.ziyouz.com


Я’куб аль-Фасави (Ya’qub al-Fasavi, умер в 890 г. н.э.) в своей книге «Просвещение и история» (al Ma’rifa wat tarikh) (1/586) повествует следующую замечательную историю:
Глядя на Музахима, министра-слуги халифа Умара ибн Абдулазиза (он был добродетельным человеком):
— Эти люди (имея в виду своих родственников. Всем известно, что их родственники были большими омейядскими богачами) подарили мне сад. Я не должен этого понять. Им тоже не пришлось. Я хочу вернуть его владельцам», — сказал он.
Комментарий:
— Что вы делаете со своими детьми? он сказал.
Затем глаза халифа Умара бин Абдулазиза наполнились слезами, и, вытирая средним пальцем слезы, которые начали течь по его щекам, он сказал:
— Я оставляю это Богу.
Абдулла (рассказчик, рассказывающий историю от Музахима) говорит: «Известно, что Умар любил своих детей, как другие любят своих детей.
Музахим не удовлетворился словами халифа, пошел к своему старшему сыну Абульмалику ибн Умару и сказал ему:
— Амир-уль-Моминин решил сделать то, что только навредит вам и вашим братьям и сестрам: он хочет вернуть большой сад в Ямаме (название места) его владельцам.
Ожидалось, что его дети будут жить из этого сада.
Абдулмалик ответил ему:
— Что ты сказал моему отцу? он спросил.
После того, как Музахим пересказал разговор, к нему обратился Абдул Малик, сын халифа:
— Уходи, не будучи министром к халифу, — сказал он и встал, чтобы идти к отцу — халифу.
К этому времени халиф Умар бин Абдель Азиз вздремнул.
Когда он попросил разрешения войти, ему сказали, что он отдыхает.
— Я не могу войти, — сказал мальчик.
— Слава Богу! Разве у вас нет милосердия? Если бы только у него был час, чтобы отдохнуть! — Они сказали.
Умар услышал голос сына:
— Абдулмалик? он сказал.
— Да.
— Войти.
— В чем дело?
— Музахим принес такую-то новость.
— Да что посоветуете? Это то, что я собираюсь сделать сегодня вечером.
— Я думаю, что это нужно сделать сейчас, а не потом. Кто знает, может человек к вечеру станет чем-то для себя или передумает, — ответил мальчик.
Умар ибн Абдулазиз услышал это, поднял руки и сказал:
«Хвала Аллаху, который послал ребенка из моего потомства, который поможет мне в моей религии», — сказал он.

Приложение: Абдулмалик ибн Умар ибн Абдулазиз, чье имя было упомянуто выше, многими считается его отцом. Говорят, что несмотря на то, что он был молодым человеком, он был подобен своему отцу благочестием, диетой и другими качествами. Абдулмалик был еще молод, его отец умер еще при жизни.
Да будет Аллах доволен ими всеми, да ниспошлет Он нам благословение таких праведных потомков, и да соберется Он вместе с нашими старейшинами в День Воскресения, аминь.

Перевод Сайфулла Насир

Источник: islam.ziyouz.com

Если вам понравилась статья, поделитесь ею с друзьями в социальных сетях.
Sirlar.uz

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: