Tush koʻrsam, onam chiroq koʻtarib yurganmish. Yuzini aniq koʻrmasmishmanu, ammo qoʻlidagi chiroq xira nur sochib turganmish. “Koʻzingga qara, bolam, chuqur bor”, dermish nuqul. Qarasam, chuqur yoʻq. Uygʻonsam, onam ham yoʻq…
Baʼzan ish bilan, baʼzan majlislar bilan, gohida ulfatchilik bilan uyga kech qaytardim. Bir kuni Namangandan mehmonlar kelib qolishdi. Uyga borishga koʻnmay, oʻzimni restoranga sudrashdi. Yarim kechagacha qolib ketdim. Uyga qaytganimda kayfim bor edi. Darvozani onam ochdi. Sovuqda mushtdekkina boʻlib dildirab turibdi.
– Shu vaqtgacha uxlamadingizmi! – dedim zarda qilib. – Eshik ochishga sizdan boshqa odam yoʻqmi?
Onam maʼyus jilmaydi:
– Uyqu qatta, bolam? Oʻ-oʻtiribman.
Ertasiga redaksiyada navbatchilik choʻzilib ketdi. Qarasam, yana onamning chirogʻi yoniq.
– Nega uxlamadingiz?
Onam yana maʼyus jilmaydi:
– Bilasan-ku, jon bolam, kamuyqu boʻlib qolganman.
Men nodon, onamning kamuyqu boʻlib qolganiga, yarim kechagacha yuramanmi, tongotar qaytamanmi, onamning chirogʻi muttasil lipillab turishiga xoʻp koʻnikkan ekanman.
Qaysi kuni ishdan keyin moskvalik mehmonlarni ayeroportga kuzatib qoʻyadigan boʻldim. Samolyot kechikib uchdi. Yarim kechada uyga qaytsam… hammayoq jimjit. Hamma oʻz oromi bilan…
Tushimda onam chiroq koʻtarib yurganmish.
Oʻtkir HOSHIMOV
“Dunyoning ishlari”dan
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Мне приснилось, что моя мама несла лампу. Я не мог ясно разглядеть его лицо, но лампа в его руке тускло светила. Это все равно, что сказать: «Посмотри в свои глаза, дитя мое, там дыра». Когда я посмотрел, ямы не было. Когда я просыпаюсь, моей мамы нет…
Иногда я возвращался домой поздно из-за работы, иногда из-за посиделок, иногда из-за своей благотворительности. Однажды приехали гости из Намангана. Они потащили меня в ресторан вместо того, чтобы пойти домой. Я оставался до полуночи. Я был в хорошем настроении, когда вернулся домой. Мама открыла ворота. Он дрожит от холода.
— Ты что, не спал все это время! — сказал я, бросая кости. «Есть кто-нибудь еще, чтобы открыть вам дверь?»
Мама грустно улыбается:
— Спишь, детка? Я сижу.
На следующий день смена в редакции была длинной. Когда я посмотрел, у моей матери снова загорелся свет.
— Почему ты не спал?
Мама снова грустно улыбнулась:
— Знаешь, дорогой, у меня плохое настроение.
Я невежда, я привык к тому, что моя мать тусклая, гуляю ли я до полуночи или возвращаюсь поздно, свет моей матери постоянно мерцает.
Однажды после работы я провожал гостей из Москвы в аэропорт. Самолет опаздывал. Когда я прихожу домой посреди ночи… все тихо. Всем спокойно…
Во сне моя мама несла лампу.
Откир ХОШИМОВ
Из «Произведения мира».
[/spoiler]