Zahro Hasanova haqida batafsil ma’lumotlar, tarjimai hol

Zahro Hasanova haqida batafsil ma’lumotlar, tarjimai hol

1962 yili Toshkent shahrining Labzak dahasida tugʻilganman. 1966 yil katta zilziladan soʻng “Suzuk ota” mahallasiga – buvimlarnikiga koʻchib oʻtganmiz. 1969 yili 1-sinfga oʻqishga bordim. Oilada besh qiz, bir oʻgʻil katta boʻlganmiz. Maktabda faqat yaxshi baholarga oʻqiganimizni eslayman. “Oʻqish kitobi”dagi oʻzimga yoqqan sheʼrlarni birpasda yodlab olardim. Bundan tashqari musiqa darsida qoʻshiq aytishni juda yaxshi koʻrardim. Bayramlarda eng faol oʻquvchi edim. Qoʻshiq kuylashni, sheʼr aytishni yaxshi koʻrardim. Baʼzan opa-singillarimni bezor qilib yuborardim, chunki ularning dars tayyorlashlariga xalal berardim-da. Shunday paytlarda onam bizni murosaga keltirib qoʻyar edilar.

Bolaligimda rasm chizishni bilmasdim. Ikki yosh katta Fotima opamga uyga vazifa uchun topshirilgan olmaning rasmini chizib berishini soʻrab, yalinib-yolborib oʻtirardim. Opam “oʻzing chiz” deb unamasdi. Sinfimizda yaxshi rasm chizadigan ikki-uchta bola bor edi, ularga havasim kelardi. “Nega men chizolmayman” deb xafa boʻlardim. Koʻp urinib, mashq qilib koʻrganman, biroq qoʻlimdan kelmagan.

Onam – Karomat Azizova 14-maktabda ona tili va adabiyoti fanidan dars berar edilar. Adabiyotga – sheʼriyatga oshno ayol edilar. Shuning uchun uyimizda badiiy kitoblar koʻp edi. Boshlangʻich sinflarda oʻqiyotganimda “Oʻzbek xalq ertaklari”, “Jahon xalqlari ertaklari”ni opa-singillarim bilan galma-gal oʻqir edik. Ayniqsa, “Boʻri bilan tulki” nomli muqovasi sariq, kichik ertaklardan iborat kitobni qayta-qayta oʻqishni yaxshi koʻrardim. Ota-onam oʻndan ortiq gazeta va jurnallarga, biz esa maktab orqali bir nechta bolalar nashrlariga obuna boʻlgan edik. Bu gazeta va jurnallar oʻz vaqtida uyimizga kelar edi va biz ularni qiziqib mutolaa qilardik. Eng qiziqarli mavzuda yozilgan maqola yoki adabiy asarlarni kechki ovqatdan keyin, hammamiz stol atrofiga jam boʻlganimizda oʻzaro muhokama qilardik. Onam shoir H. Olimjonning “Oygul bilan Bahtiyor” sheʼriy ertagini yoddan aytib bersalar, jon qulogʻim bilan tinglardim. Chunki onam sheʼrlarni juda chiroyli, ohang bilan oʻqir edilar. Bu misralar hali ham yodimda.

5-6-sinflarda oʻqiyotganimda esa H. Olimjonning “Oʻzbekiston”, Gʻ. Gʻulomning “Sen yetim emassan” singari katta sheʼrlarini hech tutilmay yod aytib beradigan boʻldim. Oilamizdagi kitobga boʻlgan mehr-muhabbat meni adabiyotning sehrli olamiga yetakladi. Yodlagan sheʼr va qoʻshiqlarim soʻz boyligimni oshirdi. Men ham sheʼrlar yoza boshladim. “Onamga” deb atalgan birinchi sheʼriy mashqimni 5-sinfda oʻqiyotganimda yozdim.

Ilk mashqlarimni onam koʻrib berganlar. Lekin to katta boʻlmagunimcha gazeta va jurnallarda chop etilmagan.

1979 yili maktabni tamomlab Toshkent Davlat universitetining filologiya fakulteti kechki boʻlimiga oʻqishga qabul qilindim. Bir vaqtning oʻzida “Gulxan” jurnaliga matn teruvchi vazifasiga ishga kirdim. 1980 yillar… “Sharq” nashriyotining jurnal tahririyatlari joylashgan binoda oʻzbek adabiyotining katta dargʻalari ishlashardi. Har kuni bino yoʻlaklarida ularni koʻrish, ularga salom berib oʻtish men uchun ulkan baxt edi. Ish va oʻqishdan keyin kechqurun uyga qaytgach, bular haqida ota-onam va opa-singillarimga maqtanib aytib berardim. “Bugun ishxonada shoira Zulfiya opani koʻrdim, ular ishtirok etgan majlisda qatnashdim. Yozuvchi Asqad Muxtor juda jiddiy odam ekan. Yozuvchi X. Toʻxtaboyevning “Qasoskorning oltin boshi” asari hozir jurnalda chop etishga tayyorlanyapti “singari gaplar bilan oila davrasida, talaba dugonalarimga maqtanardim. Shunda oila aʼzolarimiz hamda kursdoshlarim menga faxrlanib qarab qoʻyishardi.

Kunduzi ishlab, kechqurun oʻqiy boshladim. Oʻqishni tamomlaganimdan soʻng bir yil oʻtgach “Yosh kuch” jurnali tashkil etildi va men ham shu jurnalga ishga oʻtdim. 1988–1997 yillar davomida farzandlarim – ikki qiz, bir oʻgʻlim dunyoga kelishdi. Ularning begʻubor olami meni yana yangi-yangi sheʼr va hikoyalar yozishga undadi. Kichik qizim bogʻchaga qatnay boshlagach, men yana tahririyatga – ishimga qaytdim. Boʻlim muharriri sifatida jurnalga kelgan xatlar izidan yurib koʻplab dolzarb mavzudagi maqolalar yozdim. Onam, opa-singillarim xalq taʼlimi tizimida faoliyat yuritganlari sabab, maktab hayoti va undagi muammolarni yaxshi bilardim. Shuni hisobga olib meni “Yangi asr avlodi”nashriyoti muassisligida tashkil etilgan “Sinfdosh” jurnaliga ishga taklif etishdi. Besh yil davomida shu jurnalda ishladim. 2006 yili 6-7 yoshli bolalar uchun “Bekinmachoq” jurnali tashkil etildi va meni shu nashrga bosh muharrir etib tayinlashdi. Ikki yil jurnalni rangli bezakli, qiziqarli qilib chop etilishiga oʻz hissamni qoʻshdim. 2008 yili esa respublika bolalarining adabiy-badiiy jurnali “Gʻuncha”ga ishga taklif etishdi. Men bu taklifni bajonidil qabul qildim. Chunki bolalar uchun yozish, ularning davrasida boʻlish, ana shu begʻubor olamda yurish menga hamisha cheksiz zavq, ilhom va kayfiyat bagʻishlagan. Shuning uchun ham respublikaning qaysi viloyatiga xizmat safariga yuborishsa, hech ikkilanmay oʻsha yerga ketdim. Bolalar davrasida sheʼrlar oʻqidim, topishmoq va tez aytishlar aytdim. Ularning orasidan yilt etgan isteʼdodni koʻrsam, uning ijodini olib kelib jurnal sahifalarida yoritib bordim.

2014 yil yanvar oyida esa meni ilk bor ish boshlagan sevimli jurnalim “Gulxan”ga bosh muharrir vazifasiga tayinlashdi. Mana besh yildan beri shu jurnalning chiroyli, mazmunli, badiiy jihatdan mukammal chiqishi uchun tahririyat jamoasi bilan birgalikda harakat qilyapmiz.

Oʻtgan yillar mobaynida bolalar uchun yozgan ijod namunalarim – “Zukko Alifbo”, “Kutilmagan sovgʻa”, “Topishmoq va tez aytishlar”, “Salom, maktab”, “Koʻzmunchogʻim” nomi bilan kitob holida turli nashriyotlarda chop etildi. Ularning bir qanchasi maktabgacha taʼlim dasturlariga, boshlangʻich sinf darsliklariga kiritildi. “Oromgoh marshi” qoʻshigʻim esa yozgi taʼtil kunlari bolalar oromgohlarida kuylanmoqda. Qoʻlimda yana toʻrtta kitobga jamlasa boʻladigan yangi ijod namunalarim bor. Nasib qilsa, ularni ham nashriyotlarga berib kitob shakliga keltiraman va yurtimizning kitobsevar bolalariga taqdim etaman.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Я родился в 1962 году в Лабзак дахе города Ташкента. После сильного землетрясения 1966 года мы переехали в микрорайон «Сузук Ота» — в дом моей бабушки. В 1969 году я пошел учиться в 1 класс. В семье росло пять девочек и один мальчик. Я помню, что в школе у ​​нас были только хорошие оценки. Я запоминал понравившиеся стихи из «Книги для чтения» сразу. Еще мне нравилось петь на уроках музыки. Я был самым активным студентом во время каникул. Мне нравилось петь и читать стихи. Иногда я издевался над своими сестрами, потому что мешал им учиться. В такие моменты моя мать заставляла нас идти на компромисс.

Я не умел рисовать, когда был ребенком. Я умоляла свою двухлетнюю старшую сестру Фатиму нарисовать яблоко для домашнего задания. Моя сестра не говорила «нарисуй сам». В нашем классе было двое или трое детей, которые хорошо рисовали, и я им завидовала. «Почему я не умею рисовать?» — жаловался я. Я много пробовал и тренировался, но не смог.

Моя мама, Каромат Азизова, преподавала родной язык и литературу в 14-й школе. Она была женщиной, знакомой с литературой и поэзией. Вот почему у нас дома было много книг по искусству. Когда я училась в начальной школе, мы с сестрами читали «Узбекские народные сказки» и «Сказки народов мира». В частности, я любил перечитывать снова и снова книгу с желтой обложкой под названием «Волк и лиса». Мои родители подписались более чем на дюжину газет и журналов, а через школу мы подписались на несколько детских изданий. Эти газеты и журналы приходили к нам домой вовремя, и мы с интересом читали их. После ужина, когда мы все собирались за столом, обсуждали статью или литературное произведение, написанное на самую интересную тему. Я слушала всем сердцем, когда моя мама читала наизусть поэтическую сказку поэта Х. Олимжона «Ойгуль билан Бахтияр». Потому что моя мама очень красиво и мелодично читала стихи. Я до сих пор помню эти стихи.

Когда я учился в 5-6 классах, «Узбекистан» Х. Олимжона, Г. Я всегда читал замечательные стихи Гулама, такие как «Ты не сирота». Любовь к книгам в нашей семье привела меня в волшебный мир литературы. Мои заученные стихи и песни увеличили мой словарный запас. Я тоже начал писать стихи. Свое первое стихотворное упражнение под названием «Моей маме» я написал, когда учился в 5-м классе.

Мама смотрела мои первые упражнения. Но это не было опубликовано в газетах и ​​журналах, пока я не стал старше.

После окончания школы в 1979 году я поступил на вечернее отделение филологического факультета Ташкентского государственного университета. Параллельно я устроилась пишущей машинкой в ​​журнал «Гюльхан». 1980-е… В здании, где расположены редакции журналов издательства «Шарк», работали крупные отделы узбекской литературы.Для меня было большим счастьем каждый день видеть их в коридорах здания и здороваться с ними. Когда я возвращался домой вечером после работы и учебы, я хвастался этим перед родителями и сестрами. «Сегодня я видел в офисе сестру поэтессы Зульфию, присутствовал на собрании, где они участвовали. Писатель Аскад Мухтар очень серьезный человек. Произведение писателя Х. Тохтабоева «Золотая голова мстителя» в настоящее время готовится к публикации в журнале. Тогда члены нашей семьи и сокурсники посмотрели на меня с гордостью.

Днем я начал работать, а вечером учиться. Через год после выпуска был основан журнал «Ёш Куч», и я пошел работать в него. В 1988-1997 годах у меня родились дети — две дочери и один сын. Их невинный мир вдохновил меня на написание новых стихов и рассказов. Когда моя младшая дочь пошла в детский сад, я вернулась в редакцию — к своей работе. Как редактор раздела, я написал много тематических статей по письмам, полученным журналом. Поскольку моя мать и сестры работали в системе народного образования, я хорошо знал школьную жизнь и ее проблемы. Учитывая это, меня пригласили на работу в журнал «Синфдош», учредителем которого является издательство «Янги аср авлоди». Я работал в этом журнале пять лет. В 2006 году был создан журнал «Бекинмачок» для детей 6-7 лет, и меня назначили главным редактором этого издания. В течение двух лет я помогал делать журнал красочным и интересным. В 2008 году его пригласили на работу в республиканский детский литературно-художественный журнал «Гунча». Я с радостью принял это предложение. Потому что писать для детей, находиться рядом с ними, гулять по этому невинному миру всегда доставляло мне бесконечное удовольствие, вдохновение и настроение. Поэтому я без раздумий поехал туда, в какой бы регион республики меня ни отправили в командировку. Читала стихи, рассказывала загадки и скороговорки в группе детей. Когда я увидел среди них яркий талант, я принес его работы и опубликовал на страницах журнала.

В январе 2014 года меня назначили главным редактором моего любимого журнала «Гюльхан», где я впервые начала работать. Вот уже пять лет мы вместе с редакцией работаем над тем, чтобы сделать этот журнал красивым, содержательным и художественно совершенным.

За последние годы мои творческие произведения, написанные для детей — «Зукко алифбо», «Неожиданный подарок», «Типишмак ва тезилар» — «Здравствуй, школа», «Козмунчогим» — были изданы в виде книг в различных издательствах. Некоторые из них вошли в программы дошкольного образования и учебники для начальной школы. А мою песню «Оромгох марши» поют в детских лагерях во время летних каникул. У меня на руках новые образцы, из которых можно собрать еще четыре книги. если повезетЯ отдам их издателям, сделаю из них книги и подарю книжным детям нашей страны.
[/spoiler]

Если вам понравилась статья, поделитесь ею с друзьями в социальных сетях.
Sirlar.uz

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: