Bir eshak bor ekan. U o‘zini juda aqlli deb bilar ekan.
Kunlardan bir kuni u bir boqqa kiribdi. Qarasa, daraxtlarda mevalar, polizda qovun-tarvuz-u, qovoqlar pishib yotgan emish.
Eshak daraxtlardagi mevalarga, polizdagi qovoqlarga qarab, diqqat qilibdi. Shalpang quloqlarini qimirlatib:
— Tabiat-ku hamma narsani bilib yaratgan-a, lekin ko‘p narsalar borki, ularni boshqacharoq qilib yaratish kerak edi-da, — debdi.
Daraxt shoxida o‘tirgan chumchuq eshakdan:
— Qani, ayt-chi, senga bularning nimasi yoqmadi? — deb so‘rabdi.
— Ko‘rmaysanmi, — debdi eshak, olma va qovoqlarga imo qilib, — shunday katta daraxtlarning solgan mevasini qara — bolaning mushtumidan ham kichkina. Endi anovi qovoqlarni ko‘r: kallamday keladi, nozik palaklarda ilinib turibdi…
— Bunda hikmat nima qiladi, — debdi eshak. — Hamma hikmat shunda-da, — debdi chumchuq. — Olmalar qovoqdek, qovoqlar olmadek bo‘lsa, tuzuk bo‘lardi.
Shunday deb, eshak olma daraxtiga surkangan ekan, bitta olma uzilib «taq» etib boshiga tushibdi.
— Voy boshim! — debdi eshak, — yorilayozdi… Chumchuq kulib:
— Yaxshiyamki olma qovoqday emas, bo‘lmasa miyangning qatig‘ini chiqarib yuborardi, — debdi.
— Rost aytding, og‘ayni! — debdi eshak va olma daraxti tagidan nari ketibdi.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Есть осел. Он думает, что он очень умный.
Однажды он вошел в сад. Он увидел, что на деревьях были плоды, на полях созревали дыни, арбузы, тыквы.
Осел посмотрел на плоды на деревьях и на тыквы в поле. Шалпанг пошевелил ушами:
«Природа знает и создала все, но есть много вещей, которые должны были быть созданы по-другому», — сказал он.
Воробей сидит на ветке дерева от ослика:
— Давай, расскажи, что тебе в нем не понравилось? он спросил.
«Разве ты не видишь, — сказал осел, указывая на яблоки и тыквы, — посмотри на плоды таких больших деревьев — меньше детского кулачка». А теперь посмотрите на эти тыквы: они похожи на ручки, висящие на тонких стебельках…
«Что делает в этом мудрость,» сказал осел. — Вот и вся мудрость, — сказал воробей. — Если бы яблоки были как тыквы, а тыквы были как яблоки, было бы хорошо.
Итак, когда осел толкнул яблоню, одно яблоко оторвалось и упало ему на голову.
«О, моя голова!» — сказал осёл, — треснет… Воробей засмеялся:
«Хорошо, что яблоко не похоже на тыкву, иначе оно заставило бы меня свернуть мозг», — сказал он.
— Ты прав, брат! — сказал ослик и ушел под яблоню.
[/spoiler]