Burungi zamonda bir podshoh bor ekan. Bir kuni u bir kambag‘alning qizini olmoqchi bo‘lib, sovchi yuboribdi. Sovchilar kelib podshohning so‘zini qizga aytishibdi. Qiz sovchilarga:
— Podshohga borib aytinglar, olmoqchi bo‘lsa, men ham roziman. Lekin podshoh bir hunar bilsagina tegaman, bilmasa o‘rgansin, — debdi.
Sovchilar podshoning oldiga kelib qizning shartini aytishibdi.
Podshoh bu gapni eshitib avval achchig‘i kelibdi, so‘ng o‘ylanib turib, qizning gapi ta’sir qilibdi: “Podsholigim hunar emas ekan-da. Xayr, hunar ham o‘rganay” deb, o‘z o‘rniga vazirini qoldirib, hunar axtarib chiqib ketibdi. Hamma hunarlarni ko‘rib, gilamchilik ma’qul bo‘libdi. Gilam to‘qiydigan bir yaxshi ustani topib, shunga shogird tushibdi. Uch yil-u uch oy deganda gilam to‘qishni o‘rganibdi. Bir gilam to‘qib qizning uyiga yuboribdi. “Hunar o‘rgandik, shartini bajardik”, debdi. Qiz:
— Podshoh shartni bajargan bo‘lsa, men ham so‘zimda turibman, endi tegaman, — debdi.
Podshoh to‘y-tomosha qilib qizni olibdi, xotinidan ko‘ngli to‘lib, podshohligini qilib yuraveribdi.
Kunlardan bir kun shu podshoh mamlakatidagi elning savdogarlari, katta-katta boylaridan bir qancha kishi yo‘q bo‘libdi. Bu xabar podshohga yetibdi. Qancha amaldorlar axtarib, boylarning daragini topmabdi. Podshoh “Bularni o‘zim axtarayin, shaharda bir sir borga o‘xshaydi, buni bilmasam bo‘lmaydi”, deb podshohlik kiyimlarini yechib, boshqa kiyimlar kiyib, odam tanimaydigan bo‘lib, kechasi xalq yotgandan keyin shaharni aylanmoqchi bo‘lib chiqib ketibdi. Aylanib yursa, uzoqdan bir chiroq ko‘rinibdi. Podshoh to‘g‘ri shu chiroq ko‘ringan joyga borsa, bir oshxona. Oshxonaning ichida ko‘p odam ovqat yeb o‘tiribdi. Eshikni ochib qarashi bilan oshxona egasining ko‘zi podshohga tushibdi va:
— Nima ishingiz bor?— deb shohdan so‘rabdi. Podshoh:
— Qornim och, ovqat yemoqchiman, — debdi. Oshxona egasi:
— Qani ichkari kiring, to‘rga o‘ting, — deb podshohni ichkari uyga olib kiribdi. Podshoh to‘rga o‘tayotib yerto‘lada tushib ketibdi.
Qarasa, ro‘parasida bir odam turibdi. U odam podshohning qo‘lidan tutib, ichkari uyga olib kiribdi. Uyda odam juda ko‘p ekan. Podshoh qo‘rqib indamay turgan ekan. Bir kishi o‘tirgan yeridan turib, qo‘liga katta pichoqni ushlab “Qani, hozir navbat kimniki?” deb to‘g‘ri podshohning oldiga kelib, uni so‘ymoqchi bo‘libdi. Birovi kelib kallasidan ushlabdi. Podshoh esidan adashib, xayoli qochibdi. So‘ymoqchi bo‘lganlarga:
— Sizlar kimsizlar, sizga jon kerakmi, mol kerakmi, pul kerakmi?— debdi. Ular:
— Bizga jondan boshqa bari kerak, u bo‘lmasa jon kerak, hozir sening kallang kerak, — deyishibdi. Podshoh:
— Pul, mol topib bersam bo‘ladimi? —debdi. Ular:
— Bo‘ladi, — deyishibdi. Podshoh:
— Unday bo‘lsa, bir hunar ko‘rsataman, mening aytganimni qilasizlar. Men bir gilam to‘qib beraman, shuni podshohga olib borsanglar ming tilla beradi, — debdi. Ular:
— Qani, hunaringni ko‘raylik, — deyishibdi. Podshoh u kerak, bu kerak deb gilam to‘qish uchun kerakli narsalarni aytibdi. Haligi odamlar bozorga borib podshohning aytgan narsalarini olib kelishibdi. Podshoh ipakdan bir gilam to‘qib:
— Mana bu gilamni podshohga olib boringlar. Podshoh sizga ming tilla beradi, — debdi.
Haligi odamlar gilamni ko‘tarib podshoh saroyiga olib borishibdi. Saroydan bir mahram chiqib, gilamni ichkariga olib kirib, kimga berishini bilmay, vazir bilan maslahatlashibdi. Bular podshohni yo‘qotib hayron bo‘lib yurgan ekanlar. Gilamni podshohning xotiniga ko‘rsatibdilar. Xotini o‘zining eri to‘qigan gilam ekanini tanib, gilam keltirgan odamlarga ming tilla berib yuborib, orqasidan odam qo‘yibdi. O’g‘ri tillalarni olib, suyunib to‘g‘ri oshxonaga kirib boribdi. Orqasidan poylab kelgan odam vazirga xabar beribdi. Vazir bir qancha askarlarini olib kelib, oshxonani o‘rab, ichkariga kirib podshohni topibdi. Podshoh qo‘lga tushgan odamlarning barchasini ozod qilibdi. Odam o‘g‘rilarning qo‘lini bog‘lab, askariga haydatib, saroyga kelibdi. Ularning hammasini dorga ostiribdi.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Жил-был король. Однажды он захотел жениться на дочери бедняка и подослал жениха. Пришли женихи и рассказали девушке слова короля. женихам:
— Иди и скажи королю, что если он хочет взять его, я согласен. «Но я трону короля только в том случае, если он знает какое-то ремесло, а если нет, пусть учится», — сказал он.
Женихи пришли к королю и рассказали о состоянии девушки.
Услышав это, королю сначала стало горько, потом он задумался и был тронут словами девушки: «Мое царствование — не профессия. «До свидания, давайте учиться ремеслу», — сказал он, оставив своего министра на месте, ища ремесла. Увидев все ремесла, предпочтение было отдано ковроткачеству. Он нашел хорошего мастера, ткущего ковры, и стал его учеником. В три года и три месяца он научился ткать ковры. Он сплел ковер и отправил его в дом девушки. «Мы научились торговле, мы выполнили условия», — сказал он. Девочка:
«Если король выполнил условие, я сдержу свое слово, сейчас я коснусь», — сказал он.
Сыграл король свадьбу и взял девушку, остался доволен женой и пошел по своему королевству.
Однажды исчезло несколько купцов и богатых людей страны этого короля. Эта новость дошла до короля. Сколько чиновников искали и не нашли дерево богачей. Царь сказал: «Я сам поищу их, кажется, в городе есть тайна, я не могу не знать об этом». ночь после того, как люди легли спать, чтобы прогуляться по городу. Проходя мимо, он увидел вдалеке свет. Если король идет прямо к тому месту, где виден этот свет, там есть кухня. Многие едят на кухне. Как только он открыл дверь и взглянул, взгляд хозяина кухни упал на царя и сказал:
— Что ты делаешь? — спросил он короля. Король:
«Я голоден, я хочу есть», — сказал он. Хозяйка кухни:
«Проходи внутрь, иди к сети», — сказал он, вводя короля в дом. Король упал в подвал, пересекая сеть.
Он посмотрел и увидел человека, стоящего перед ним. Мужчина взял короля за руку и повел его в дом. В доме много людей. Царь испугался и промолчал. Мужчина встал со своего места и держал в руке большой нож: «Да ладно, чья сейчас очередь?» пришел прямо к королю и пытался убить его. Кто-то подошел и схватил его за голову. Царь сошел с ума и сошел с ума. Тем, кто хочет зарезать:
«Кто ты? Тебе нужна жизнь, имущество или деньги?» — спросил он. Они есть:
«Нам нужно что-то кроме души, иначе нам нужна душа, теперь нам нужна твоя голова», — говорили они. Король:
— Могу ли я найти деньги и товары? он сказал. Они есть:
«Будет», — сказали они. Король:
«В таком случае, я покажу тебе один трюк, ты будешь делать, как я скажу». «Я соткаю ковер, и если ты отнесешь его королю, тебе дадут тысячу золотых», — сказал он. Они есть:
«Давай, посмотрим на твое ремесло», — сказали они. Король сказал, что ему это нужно, и что ему нужны вещи, необходимые для ткачества ковра.Тем не менее люди пошли на рынок и принесли то, что сказал царь. Король соткал шелковый ковер:
— Отнеси этот ковер королю. Король даст тебе тысячу золотых, — сказал он.
Люди до сих пор несут ковер в царский дворец. Из дворца вышел махрам, забрал ковер внутрь и, не зная, кому его отдать, посоветовался с министром. Они были удивлены, что потеряли короля. Они показали ковер жене короля. Когда его жена узнала, что это ковер, сотканный ее мужем, он дал тысячу золотых людям, которые принесли ковер, и отослал его. Вор взял золото и пошел прямо на кухню. Человек, который шел позади него, сообщил министру. Министр привел несколько своих солдат, окружил кухню и вошел, чтобы найти короля. Царь отпустил всех пленных. Мужчина связал руки разбойникам, отвез их во дворец и пришел во дворец. Он повесил их всех.
[/spoiler]
This domain is for use in illustrative examples in documents. You may use this domain in literature without prior coordination or asking for permission.
More information...