Said Ahmad haqida batafsil ma’lumotlar, tarjimai hol

Said Ahmad haqida batafsil ma’lumotlar, tarjimai hol

Oʻzbek nasrining peshqadam arboblaridan biri Said Ahmad (Husanxoʻjayev) 1920 yili Toshkentning Samarqand darvoza mahallasida dunyoga keldi. 1939 yili oʻrta maktabni, 1941 yili esa oliy oʻquv yurtini tugatdi.

Said Ahmad dastlab “Mushtum” jurnalida, Oʻzbekiston radiokomitetida (1942–1943), hozirgi “Oʻzbekiston ovozi” gazetasida (1942–1947), “Sharq yulduzi” jurnalida (1948–1950) ishlagan. Uning birinchi hikoyalar toʻplami “Tortiq” 1940 yilda nashr etiladi. Urush va urushdan keyingi yillarda Said Ahmad koʻplab felyeton, ocherk va hikoyalar yozgan. Uning “Er yurak” (1942), “Fargʻona hikoyalari” (1948), “Muhabbat” (1949) kabi toʻplamlari nashr etilgan. U “Xazina”, “Hayqiriq”, “Rahmat, azizlarim” kabi hikoyalarida Ikkinchi jahon urushining dahshatli oqibatlarini hayajonli tasvirlaydi, urush qahramonlarini ulugʻlaydi.

Adib hikoyalarida Oybekning psixologik tasvir mahorati, Gʻafur Gʻulom yumori, Abdulla Qahhor bayonidagi ixchamlik mujassamdir. U hikoyalarida tasvirlaydigan har bir voqeadan falsafiy umumlashma chiqarishga, voqealarni lirik taʼsirchanlik bilan ifodalashga, badiiy tasvirlarning xilma-xilligiga erishishga intiladi. “Choʻl burguti”, “Oʻrik domla”, “Lochin”, “Odam va boʻri”, “Boʻston”, “Toʻyboshi” kabi qator asarlari Said Ahmad ijodida ham, oʻzbek nasrida ham yangilik boʻlgan.

Adib hikoyalarining bosh qahramoni ichki dunyosi boy zamondoshlarimizdir. Yozuvchi “Togʻ afsonasi”, “Zumrad”, “Muhabbatning tugʻilishi”, “Koʻzlaringda oʻt bor edi”, “Poyqadam”, “Alla”, “Iqbol chiroqlari” asarlarida hayotiy xarakterlar yaratgan. Said Ahmad oʻzining hajviy hikoyalarida taraqqiyotimizga toʻsiq boʻlayotgan yaramas urf-odatlar ustidan kuladi, muhim maʼnaviy masalalarni oʻrtaga qoʻyadi. Uning “Xanka va Tanka”, “Lampa shisha” kabi oʻnlab hajviyalari fikrimiz dalilidir.

Said Ahmad kichik hajviy asarlari bilan oʻzbek radio va televideniyesidagi miniatyuralar teatriga asos soldi.

Adib hikoyalardan asta-sekin yirik polotnolar yaratishga oʻtdi. 1949 yilda chop etilgan “Qadrdon dalalar” va “Hukm” (1958) qissalaridan keyin yaratgan “Ufq” (1964) trilogiyasida urushdan oldingi va keyingi davr muammolari haqida bahs yuritadi. “Jimjitlik” (1988) romanida turgʻunlik davri illatlari fosh etiladi. Soʻnggi yillarda u Oybek, Gʻ. Gʻulom, A. Qahhor, M. Shayxzoda, Shuhrat, Mirtemir va S. Zunnunovalar haqida xotira-yodnomalar yozdi.

Said Ahmad dramaturg sifatida ham tanilgan. U “Kelinlar qoʻzgʻoloni”, “Kuyov” kabi sahna asarlarining muallifidir.

Said Ahmad ham 50-yillarda kechgan qatagʻon toʻlqiniga duchor boʻlgan, qamoq azoblarini tortgan ijodkordir. U “aksilshoʻraviy millatchilar guruhi aʼzosi, zararli gʻoyalar targʻibotchisi” sifatida ayblanib, Qozogʻistonning Qaragʻanda viloyati, Jezqazgʻan lagerida qamoqda boʻladi. Uning “Qorakoʻz majnun” (2002) hikoyalar toʻplami bu haqdagi achchiq haqiqatni roʻy-rost ifodalaydi.

Adibning “Yoʻqotganlarim va topganlarim”, uch jildlik “Saylanma”si, “Qorakoʻz majnun”, “Kiprikdagi tong” toʻplamiga kirgan bir qator qissa va hikoyalari istiqlol yillarida uning zavq-shavq bilan ijod etganidan shahodat beradi. Adibning koʻpgina asarlari qardosh va xorijiy tillarga tarjima qilingan.

Oʻzbekiston xalq yozuvchisi Said Ahmad bir qator davlat mukofotlari sohibidir. Xususan, mustaqillik yillarida u “Doʻstlik” va “Buyuk xizmatlari uchun” ordenlari bilan taqdirlandi. “Oʻzbekiston Qahramoni” degan yuksak unvonga ham sazovor boʻldi.

“Oʻzbek adiblari” (S. Mirvaliyev, R. Shokirova. Toshkent, Gʻafur Gʻulom nomidagi adabiyot va sanʼat nashriyoti 2016) kitobidan.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Саид Ахмад (Хусанходжаев), один из корифеев узбекской прозы, родился в 1920 году в районе Самаркандских ворот Ташкента. Он окончил среднюю школу в 1939 году и университет в 1941 году.

Саид Ахмад сначала работал в журнале «Муштум», радиокомитете Узбекистана (1942-1943), ныне газете «Голос Узбекистана» (1942-1947), журнале «Шарк тызни» (1948-1950). Его первый сборник рассказов «Тортик» вышел в 1940 году. Во время войны и после войны Саид Ахмед написал много фельетонов, очерков и рассказов. Были изданы такие его сборники, как «Ер юрак» (1942), «Рассказы Ферганы» (1948), «Любовь» (1949). В таких своих рассказах, как «Сокровище», «Крик», «Спасибо, мои родные», он увлекательно описывает страшные последствия Второй мировой войны, прославляет героев войны.

В рассказах писателя воплощены мастерство психологической образности Ойбека, юмор Гафура Гулама, лаконичность повествования Абдуллы Каххора. Он стремится из каждого события, описываемого в своих рассказах, сделать философское обобщение, выразить события с лирической отдачей, добиться разнообразия художественных образов. Новыми в творчестве Саида Ахмеда и в узбекской прозе были такие произведения, как «Орел пустыни», «Орик домла», «Сокол», «Человек и волк», «Бостон», «Тойбоши».

Герои рассказов Адиба – наши современники, чей внутренний мир богат. Писатель создал живых персонажей в произведениях «Легенда о горе», «Изумруд», «Рождение любви», «Был огонь в глазах твоих», «Гонка», «Алла», «Огни Икбала». В своих комических рассказах Саид Ахмед смеется над дурными обычаями, мешающими нашему прогрессу, и поднимает важные духовные вопросы. Десятки его комиксов, таких как «Ханка и Танька» и «Лампа Шиша», тому подтверждение.

Саид Ахмад своими небольшими юмористическими произведениями основал театр миниатюр на узбекском радио и телевидении.

Адиб постепенно перешел от рассказов к созданию больших полотен. В трилогии «Горизонт» (1964), созданной им по рассказам «Карддон Далалар» и «Хукм» (1958), изданных в 1949 году, он рассуждает о проблемах до- и послевоенного периода. Роман «Молчание» (1988) обличает пороки периода застоя. В последние годы работал в Ойбеке, Г`. Написал воспоминания о Гуляме, А. Кахоре, М. Шайхзаде, Шухрате, Миртемире и С. Зуннуновой.

Саид Ахмед также известен как драматург. Он автор таких сценических произведений, как «Бунт невест», «Жених».

Саид Ахмед также является художником, подвергшимся волне репрессий в конце 50-х годов и перенесшим тюремное заключение. Его обвиняют в том, что он «участник антисоветской националистической группы, пропагандист вредных идей» и содержится в Джезказганском лагере Карагандинской области Казахстана. Его сборник рассказов «Каракоз Маджноон» (2002) выражает горькую правду об этом.

Адиба «Я потерял и нашел», трехтомник «Выбор», «Каракоз Меджнун»,О его радостном творчестве в годы независимости свидетельствует ряд рассказов, вошедших в сборник «Утро на ресницах». Многие произведения писателя переведены на родственные и иностранные языки.

Народный писатель Узбекистана Саид Ахмед — лауреат ряда государственных наград. В частности, за годы независимости награжден орденами «Достлик» и «За большие заслуги». Ему также было присвоено звание «Герой Узбекистана».

Из книги «Узбекские писатели» (С. Мирвалиев, Р. Шокирова. Ташкент, Изд-во литературы и искусства им. Гафура Гулома, 2016).
[/spoiler]

This domain is for use in illustrative examples in documents. You may use this domain in literature without prior coordination or asking for permission.

More information...

Если вам понравилась статья, поделитесь ею с друзьями в социальных сетях.
Sirlar.uz

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: