Bir chol oʻgʻlinikiga koʻchib keldi. Oʻgʻli uylangan, toʻrt yashar farzandi ham bor edi. Cholning yoshi bir joyga borib qolgan, qoʻllari qaltirar, koʻzlari xira koʻrar, oyoqlarini zoʻrgʻa sudrab yurardi. Oila dasturxon atrofiga toʻplangan paytlari qariyaning ahvoli yanada yomonlashardi. Qoshigʻidan toʻkilgan ovqatlar polgacha tushar, piyolasidagi shirchoy dasturxonni dogʻlarga toʻldirib borardi. Buni koʻrib xunobi oshgan oʻgʻil va kelin oʻzaro maslahatlashishdi:
– Nimadir qilmasak boʻlmaydi, – dedi oʻgʻil. – Chapillatib ovqat yeyishi, sut toʻkishi, ovqatlarni har tomonga sochib yuborishi jonimga tegdi.
Er-xotin xona burchagiga bitta kichik xontaxta qoʻyishga qaror qildi. Qariya shu yerda bir oʻzi ovqatlana boshladi. Ikki marta kosa sindirganidan keyin, tunuka talinkada ovqat suzib beradigan boʻlishdi. Bir kuni bexosdan oʻgʻilning koʻzi otasiga tushib qoldi: bechora qariyaning koʻzlarida milt-milt yosh aylanar, xontaxtaning chetiga tikilganicha tishsiz milklarida ovqatni u yoqdan bu yoqqa olib oʻtirardi. Oʻgʻilning yuragida kimdir bosh koʻtarib, mana shu majolsiz chol sening otang-ku, uni bir chetga surib qoʻygani uyalmaysanmi, deganday boʻldi. Biroq u bu hayqiriqqa eʼtibor bermadi. Faqat cholni kamroq tergaydigan boʻldi.
Toʻrt yoshli nevara yon-atrofida boʻlayotgan voqealarni jimgina kuzatardi.
Bir kuni ishdan qaytgan ota bolasi oʻyinchoqlarini yoyib olib oʻynayotganini koʻrdi. U bolgʻachasi bilan yogʻoch kosachasini urar, kosacha zarb taʼsirida u yoq-bu yoqqa yumalab ketardi.
– Nima qilyapsan, oʻgʻlim? – deb soʻradi ota mehr bilan.
– Ayam bilan sizga talinka yasayapman. Katta boʻlsam, sizlarga ovqat solib beraman, – dedi bolakay gʻurur bilan. Soʻng bir jilmayib qoʻydi-da, yana oʻz ishiga kirishdi.
Uning gaplari ota-onasini qattiq hayajonga tushirdi, ikkovlari ham mum tishlagan, nima deyishni bilishmasdi. Ularning koʻzlaridan qaynoq-qaynoq yoshlar tomdi. Garchi biror ogʻiz soʻz aytishmagan boʻlsa-da, nima qilish kerakligini yaxshi anglab turishardi.
Kechki ovqat payti oʻgʻil qariya otasining qoʻlidan ushlab, dasturxon boshiga olib keldi. Yaxshi soʻzlar aytib, koʻnglini oldi, uxlash payti oʻringa ham oʻzi yetaklab borib yotqizib qoʻydi.
Endi qariyaning qoʻlidan qoshiq tushib ketsa yoki sutchoyi toʻkilsa, oʻgʻil ham, kelin ham asabiylashmasdi. Kelin tushib ketgan qoshiqni yangisiga alishtirib berar, oʻgʻil esa koʻpincha otasini oʻzi ovqatlantirib qoʻyardi.
“Sogʻlom avlod” gazetasining 2016 yil 18-sonida chop etilgan.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Пожилой мужчина переехал к своему сыну. Сын был женат и имел четырехлетнего ребенка. Старик был очень стар, руки у него дрожали, глаза помутнели, он едва мог ходить. Когда семья собралась за столом, состояние старика ухудшилось. Еда, высыпавшаяся из его ложки, упала на пол, а еда из миски испачкала стол. Увидев это, сын и невестка рассердились и совещались между собою:
«Мы ничего не можем сделать,» сказал мальчик. — Меня умиляло, что он неаккуратно ест, проливает молоко, разбрасывает еду повсюду.
Пара решила поставить одну небольшую кровать в углу комнаты. Старик начал есть здесь один. Дважды разбив миску, они начали выкладывать еду на жестяную тарелку. Однажды сын случайно поймал взгляд отца: глаза бедного старика наполнились слезами, и он уставился на край кровати, передвигая беззубыми зубами из стороны в сторону еду. Словно кто-то поднял голову в сердце мальчика и сказал: «Как тебе не стыдно, что этот бедный старик — твой отец, а ты его отверг?» Однако он не обратил внимания на этот крик. Только старика меньше искали.
Четырехлетний внук спокойно наблюдал за происходящим вокруг.
Однажды отец пришел домой с работы и увидел, что сын играет со своими игрушками. Он ударял молотком по деревянной чаше, и чаша перекатывалась из стороны в сторону под воздействием удара.
— Что ты делаешь, сынок? — ласково спросил отец.
— Я делаю для тебя талинку со своей курицей. «Когда я вырасту, я накормлю тебя», — гордо сказал мальчик. Затем он улыбнулся и вернулся к своей работе.
Его слова потрясли родителей, они оба были в шоке и не знали, что сказать. Горячие слезы катились из их глаз. Хотя они не сказали ни слова, они знали, что делать.
Во время обеда сын взял старика отца за руку и подвел к столу. Он подбодрил ее добрыми словами, а когда пришло время спать, подвел ее к кровати и уложил в постель.
Теперь, если ложка выпадет из руки старика или прольется молочник, ни сын, ни невестка не будут нервничать. Невестка заменила выпавшую ложку на новую, и сын часто сам кормил отца.
Он был опубликован в 18 номере газеты «Соглом авлод» за 2016 год.
[/spoiler]
This domain is for use in illustrative examples in documents. You may use this domain in literature without prior coordination or asking for permission.
More information...