Afrikadagi bir qabilani oʻrganish uchun borgan antropolog olim qabila bolalariga shunday oʻyin taklif qildi. Daraxt yoniga meva toʻla savatni qoʻydi va: “Ichlaringdan kim birinchi boʻlib daraxt yoniga yetib kelsa, manavi shirindan shakar mevalarning hammasi uniki boʻladi!” deb eʼlon qildi.
U chopishga ruxsat ishorasini bergan payt bolalar bir-birlarining qoʻllarini mahkam tutib, birgalikda yugurishga tushishdi. Marraga yetib kelib, yutuqlari – mevalarni maza qilib yeyishdi. Magʻlub boʻlgan antropolog bolalardan mevalarni faqat bir kishi qozonishi mumkin boʻla turib nima uchun bunday qilganliklarini soʻradi. Ular: “Obonoto!” deb javob berishdi. Bu soʻz ularning tilida: “Men borman, chunki biz bormiz!” degan maʼnoni anglatardi.
Bolalar hali oq-qorani uncha yaxshi tanimasa-da, mehr-oqibat nimaligini, bir kishi baxtiyor boʻlib, qolganlar baxtsiz boʻlsa, bu baxtiyorlik tatimasligini yaxshi bilar ekan.
Orif Tolib
“Gulxan” jurnalining 2016 yil 7-sonida chop etilgan.
Антрополог, отправившийся изучать племя в Африку, предложил такую игру детям племени. Он поставил возле дерева корзину, полную фруктов, и сказал: «Кто из вас первым доберется до дерева, тот получит все сладкие плоды!» объявил.
Когда он разрешил бежать, дети побежали вместе, взявшись за руки. Они дошли до финиша и вкусили плоды своих достижений. Потерпев поражение, антрополог спросил детей, почему они это сделали, когда только один человек мог выиграть плод. Они сказали: «Обоното!» они ответили. На их языке есть поговорка: «Я есть, потому что мы есть!» это значило.
Хотя дети еще не очень хорошо знают черное и белое, они знают, что такое доброта, и что счастье не вкушается, когда один человек счастлив, а другие несчастны.
Ариф Талиб
Опубликовано в 7-м номере журнала «Гулхан» за 2016 год.