Ot minishning qoidasi (ibratli hikoya)

Ot minishning qoidasi (ibratli hikoya)

Bobotoqqa borganimda qiziq voqea boʻlgan.

Yarim kechagacha choʻponlar bilan hangomalashdik. Tandirgoʻsht yedik… Mezbonlar qop-qora chayir bir yigitni koʻrsatib, mana shu Boʻrivoy kiyik bolasini qoʻli bilan tutib olgan, deganlarida toʻgʻrisi, ishonmadim. Toshkentdan kelgan “oqbilak”larga nima desang laqillayveradi, deb oʻylashsa kerak-da. Odam kiyikka yeta olarkanmi?

Shunaqa-ku, ertasiga… Hammamiz otliq, yanayam teparoq yaylovga yoʻl oldik. Ancha yurdik. Bir mahal belga uradigan oʻtloq oʻrtasidagi “qora uy” oldiga kelib hamma otdan tusha boshladi. Men ham oʻzimni yerga tashlagan edim, chap oyogʻim uzangiga qisilib qoldi. Men uchun bu kulgili holat edi. Qoʻlim yerda. Oyogʻim uzangi bilan ot qorni orasiga qisilib qolgan. Harchand uringanim bilan chiqarolmayman. Kulib yubordim.

Qarasam, otdan tushgan mezbonlar turgan joyida qotib qolibdi. Hammasining koʻzida dahshat… Oʻttiz qadamcha narida turgan Boʻrivoy, ishonsangiz, toʻrt hatlashda tepamga yetib keldi. Otimning jilovini mahkam changalladi. Shu orada boshqalar ham kelishdi. Oyogʻimni uzangidan ajratib, turgʻizib qoʻyishdi. Yoʻl boʻyi jimgina kelgan ot esa, birdan quloqlari chimrilib, kishnab yubordi. Boʻrivoy jilovni qoʻyib yuborishi bilan dumini gajak qilgancha, duch kelgan tomonga yugurib ketdi.

Men hamon hech nimaga tushunmay turardim.

– Bir oʻlimdan qoldingiz, aka! – dedi Boʻrivoy hansirab. – Oyoq uzangiga qisilib qolsa, ot hurkadi. Hurkdimi – tamom! Osilib qolgan odamni tepib, yuguraveradi. Odam tepki yeb, toshlarga urilib, bir xalta etga aylanadi… Yaxshiyam vaqtida ulgurdik…

Siyrak soqolli keksa choʻpon esa yelkamga qoqdi:

– Qudoyga bir yozganing bor ekan, ulim! Otqa minuvdan oldin tushuvni oʻylab qoʻyuv kerak…

Oʻtkir HOSHIMOV
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Интересный случай произошел, когда я пошел в Боботок.

Мы тусовались с пастухами до полуночи. Мы ели жареное мясо… Я, честно говоря, не поверила, когда хозяева показали смуглого молодого человека и сказали, что Боривой поймал олененка рукой. Они, наверное, думают, что что ни скажешь «белым людям» из Ташкента, им будут аплодировать. Может ли человек добраться до оленя?

Итак, на следующий день… Мы все поехали верхом на более высокое пастбище. Мы много гуляли. Однажды они подошли к «чёрному дому» посреди поляны, и все начали спешиваться. Я тоже бросился на землю, левая нога застряла в стремени. Для меня это была забавная ситуация. Моя рука на земле. Моя нога застряла между стременем и брюхом лошади. Как бы я ни старался, я не могу его вытащить. Я смеялся.

Я увидел, что спешенные хосты застыли на месте. Ужас в глазах у всех… Боривой, стоявший в тридцати шагах, если вы можете поверить, дошел до меня в четыре шага. Он схватил поводья моей лошади. Тем временем прибыли и другие. Они отделили мою ногу от носилок и подняли ее. Лошадь, тихо шедшая по дороге, вдруг навострила уши и заржала. Как только волк отпускал поводья, он бежал в противоположном направлении, виляя хвостом.

Я все равно ничего не понял.

— Ты на расстоянии одной смерти, брат! — сказал Боривой задыхаясь. — Если нога застрянет в стремени, лошадь будет ржать. Хуркди — вот оно! Он пинает повешенного и убегает. Человек ест грязь, ударяется о камни и превращается в мешок с мясом… К счастью, мы успели вовремя…

И старый пастух с редкой бородой похлопал меня по плечу:

— Тебе есть что написать Богу, сынок! Прежде чем сесть на лошадь, нужно подумать о спуске…

Откир ХОШИМОВ
[/spoiler]

This domain is for use in illustrative examples in documents. You may use this domain in literature without prior coordination or asking for permission.

More information...

Если вам понравилась статья, поделитесь ею с друзьями в социальных сетях.
Sirlar.uz