Ayyor tulki — Islomiy hikoya

Jaloliddin Rumiy

Arslon, bo’ri va tulki uchovlon birga ov ilinjida o’rmonga borishdi. Aslida arslon tengi bo’lmagan tulki bilan bo’rini ovda sherik qilishi to’g’ri emasdi. Ammo «jamoat bo’lishda baraka bor» deyilgani uchun bu safar shuni ixtiyor qildi.
Uchta bo’lishdimi, endi ulardan biri boshliq bo’lishi lozim. Arslon o’zi boshliq bo’lishini bilgani uchun bu haqda tulki bilan bo’riga maslahat solib o’tirmadi.
Tushgacha ular bir yovvoyi eshak, bir yovvoyi echki va semizgina bir quyon ovlashdi. Ovlari baroridan kelgan edi. Ovlarini tishlab sudraganlaricha bir g’orga olib kelishdi. Ular juda ham ochqashgan, qorinlari tatalab borar edi.
O’ljalarni o’rtaga qo’yishdi. Endi buni taqsimlash kerak edi. Aslida, kim boshliq bo’lsa, o’sha taqsim qilishi kerakligini arslon yaxshi bilardi, lekin sinash uchun bo’riga qarab, dedi:
— Qani, tajribali do’stim bo’ri, shu ovlaganlarimizni o’rtamizda bir taqsimlab ber-chi? Shunday taqsimlaki, ko’nglingdagidek bo’lsin.
Bo’ri darhol ishga kirishdi.
— Bosh ustiga! Birpasda hal qilaman. Avvalo sizning ulushingizni beraman… Mana shu yovvoyi eshak eng katta ovimiz. U sizniki. Kattakon gavdangizga munosib tushlik. Echkiga kelsak, u menga tegishli. Menga shu ham bo’laveradi. Quyonni bo’lsa, tulkiga beramiz. Aslida, uni… Mana, bo’ldi, ruxsat bersangiz, yeyishni boshlasak.
Arslonga bo’rining taqsimi as-lo yoqmadi. Birinchidan, u bo’rining: «Yo’g’-e, biz kim bo’pmiz. O’zlari taqsimlasalar tuzuk, bermasalar o’zlaridan qolgan sarqitga ham rozimiz», deyishini kutgan edi. Ikkinchidan, bo’rining o’zini katta tutgani ensasini qotirdi. Unga qolsa, tulkiga hech narsa bergisi yo’q.
Arslon qattiq g’azablanib, bo’riga hayqirdi.
— Ey ahmoq! Sen kim bo’psanki, o’zingni odil taqsimchi his qilyapsan. Mening kimligimni unutib qo’yibsan, so’tak! Axir, men hayvonlar podshohiman. Sen ahmoqqa men turib, ulush taqsimlashni kim qo’-yibdi? Ahmoqliging boshingga yetdi! — dediyu bo’riga tashlandi va birpasda uni tilka-pora qilib tashladi.
Aqli-hushi boshidan uchib, qo’r-qib ketgan tulki qotib qolgan, na gapira olar, na o’rnidan jila olar edi.
Bo’rining ishini bitirgan arslon joyiga kelib o’tirgach, dir-dir titrayotgan tulkiga qarab:
— Senga nima bo’ldi? Nega qotib qolding? Yaqinroq kel-da, ovlarni taqsimla! — deb buyurdi.
Tulki amrga muvofiq yaqinroq surildi. So’ng tili zo’rg’a kalimaga kelib:
— Xo’p bo’ladi, sultonim! To’g’risi, ulush taqsimlash men bechoraning ishi emas. Bu ishga faqat Siz loyiqsiz. Ammo… o’zingiz buyuryapsiz. Na chora… — dediyu jim o’ylanib qoldi. «Shunday taqsimlayki, jonim omon qolsin», deb o’yladi u.
— Nega jim bo’lib qolding? — dedi arslon o’rnidan turib.
— Hozir… hozir… Yaxshilab o’ylab oldim-da… Xo’sh… ojiz fikrimcha, bu yovvoyi eshak nonushtalik ovqatingiz bo’lgani ma’qul. Axir, ertalabdan beri tuz totganingiz yo’q. Buning ustiga, charchadingiz. Aslida katta gavdangizga bu urvoq ham bo’lmaydi… Echkiga kelsak, uni tushlik ovqat o’rnida tanovul qilsalar, juda yaxshi bo’ladi. O’ziyam sizbop tushlik. Taningizga kuch-quvvat bo’lib singsin!.. Quyonga kelsak, kattagina va semizgina narsa. Buni kechki ovqatingiz uchun saqlab qo’-yamiz. Axir, kechqurun ham nimadir yeyishingiz kerak-ku…
Tulki shunday deya mo’ltirab arslonga qarab qoldi.
Arslonning bu taqsimdan kayfi chog’ bo’ldi, g’azabi tarqab, dili xotirjam, mamnun bo’lib, tulkiga qaradi. Tushlik qilishga kirishar ekan:
— Barakalla, tulkivoy. Mana buni odil taqsim desa arziydi. Baloday aqling bor ekan-a! Bunaqa taqsimni sen qayoqdan o’rganding? — dedi.
Tulki bir chetda burda-burda bo’lib yotgan bo’riga ishora qilib:
— Manavi sho’rlikning holidan, — dedi.
— Ofarin… Bundan buyon menga qanday muomala va xizmat qilish lozimligini boshqalarga o’rgatasan. Uqdingmi?! — dedi arslon yovvoyi eshakning sonini paqqos tushira turib.
— Bir og’iz so’zingiz, — dedi tulki hozirjavoblik bilan.
«Nonushta»ni tugatgan arslon tulkiga o’zidan ortgan mayda-chuydalarni yeyishni ishora etdi.
Yovvoyi eshakning boshini g’ajiyotib tulki holiga shukr qilar va: «Yaxshiyam taqsim navbati menga bo’ridan keyin keldi. Uning o’rnida bo’lganimda hozir..» deya o’ylardi.
Qissadan hissa: Yo’lga chiqish oldidan yo’ldoshlik uchun yaxshi, bama’ni kishilarni tanlash lozim. Chunki haqiqiy do’st safarda bilinadi.
* Donolar aytganlar: «Sen menga yo’ldoshing, do’sting kimligini ayt, men senga kimligingni aytaman»; «Yaxshi bilan yurdim, qand yedim. Yomon bilan yurdim, pand yedim».
* Kishi uchun eng zarur narsa har yerda o’z haddini bilish, aql bilan ish tutishdir.
* Aqlli odam har narsadan bir ibrat olgay.
* Kishi o’zidan oldin yashab o’tganlar boshiga kelgan balolarni unutmasligi, shunga ko’ra harakat qilishi darkor.
O’tmishdan agar ibrat
olmasa kishi,
Kelajagi boshqalarga
ibrat bo’lg’usi…

Bahriddin UMRZOQ tarjimasi

Manba: islom.ziyouz.com


Джалалуддин Руми

Лев, волк и лиса вместе пошли в лес на охоту. На самом деле льву было не подобает напарничать с лисой и волком на охоте. Но поскольку говорят, что «быть сообществом — это благословение», он выбрал это время.
Их было трое, теперь один из них должен быть ведущим. Лев знал, что он будет вождем, поэтому не посоветовался об этом с лисой и волком.
К полудню они охотились на дикого осла, дикого козла и жирного кролика. Его добыча прибыла. Они затащили свою добычу в пещеру. Они были очень голодны, их животы урчали.
Добыча помещалась посередине. Теперь его нужно было раздать. На самом деле лев хорошо знал, что раздачей должен заниматься тот, кто был начальником, но он посмотрел на волка, чтобы попробовать, и сказал:
— Давай, мой опытный друг, волк, поделись между нами пойманным? Распространяйте его по своему усмотрению.
Волк сразу принялся за дело.
— На голове! Я решу это сразу. Сначала я дам тебе твою долю… Этот дикий осел — наша самая большая добыча. Это твое. Обед, достойный вашего большого тела. Что касается козла, то он принадлежит мне. Вот что со мной произойдет. Если есть кролик, мы отдадим его лисе. Вообще-то это… Достаточно, если позволите, давайте начнем есть.
Льву совсем не понравилось поведение волка. Прежде всего он ждал, что волк скажет: «Нет, кто мы такие? Если они сами поделятся, то мы согласимся на остатки, если они не поделятся». Во-вторых, высокомерие волка скрутило ему шею. Что до него, то ему нечего дать лисе.
Лев был очень зол и кричал на волка.
«Ты дурак!» Кем бы вы ни были, вы чувствуете себя честным соучастником. Ты забыл, кто я, сопляк! Ведь я царь зверей. Кто вам позволил встать и раздать долю дураку? Твоя глупость закончилась! — сказал он и бросился на волка и тут же разорвал его на куски.
Лис был так напуган, что не мог ни говорить, ни двигаться.
Закончив работу волка, лев сел и посмотрел на дрожащую лису:
«Что с тобой случилось?» Почему ты застрял? Подойди поближе и раздели улов! он заказал.
Лиса подошла ближе, как было приказано. Потом его язык едва дошел до слов:
— Все будет хорошо, мой султан! По общему признанию, делиться долей — работа не для бедного меня. Только Вы достойны этой работы. Но… ты главный. Нет возможности… — сказал он и молча подумал. «Я раздам ​​его, чтобы моя душа выжила», — подумал он.
«Почему ты молчишь?» — сказал лев, вставая.
«Ну… сейчас… Если подумать… Ну… по моему слабому мнению, лучше бы тебе на завтрак съесть этого дикого осла». Ведь ты с утра соли не пробовал. Кроме того, ты устал. На самом деле, в твоем большом теле и этого не будет… Что касается козла, то очень хорошо, если они будут есть его вместо обеда. Я обедаю с тобой.Пусть он впитается в ваше тело как сила!.. Что касается кролика, то он большой и толстый. Оставим это на ужин. Ведь вечером тоже надо что-то съесть…
Пробормотала лиса и посмотрела на льва.
Лев был доволен таким расположением, его гнев рассеялся, его язык стал спокойным и довольным, и он посмотрел на лису. Приступая к обеду:
— Удачи, тулковый. Это справедливое распределение. У тебя такой ум! Где ты научился так делить? он сказал.
Лиса указала на лежащего на боку волка:
«Это из-за солености», — сказал он.
— Молодец… Отныне ты будешь учить других, как обращаться со мной и служить мне. Ты спал?! — сказал лев, похлопывая дикого осла по бедру.
«Только одно слово,» быстро сказал лис.
Закончив свой «завтрак», лев дал знак лисе съесть скопившиеся у него крошки.
Удивился дикий осел, что он лиса, поблагодарил его и подумал: «Настала моя очередь везти за волком. Теперь, когда я на его месте…»
Вклад из рассказа: Прежде чем отправиться в путь, необходимо выбрать хороших, интеллигентных людей для компании. Потому что настоящего друга познают в пути.
* Мудрецы сказали: «Скажи мне, кто твой спутник, и я скажу тебе, кто ты»; «С хорошим ходил, сахар ел. С плохим ходил, хлеб ел».
* Самое главное для человека — везде знать свои пределы, действовать с умом.
* Мудрый человек учится на всем.
* Человек не должен забывать о бедах, случившихся с теми, кто жил до него, и поступать соответственно.
Урок из прошлого
если не,
Будущее принадлежит другим
пример…

Перевод Бахриддина УМРЗОКА

Источник: islam.ziyouz.com

Если вам понравилась статья, поделитесь ею с друзьями в социальных сетях.
Sirlar.uz

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: