Bir vaqt Andijon shahrida qattigʻ zilzila boʻlub, hamma imoratlar yiqildi. Koʻp kishilar tom va devorlarning ostida qolub, halok va majruh boʻldilar. Koʻp faqiru bechoralar uysiz, joysiz, och va yalangʻoch qoldilar. Bularning foydalarigʻa har tarafdan ionalar (ehsonlar) yigʻildi. Har shahardan ul bechoralargʻa aqcha, taom va kiyimlar yuborildi. Har yerda necha-necha kishilar iona yigʻib yubormoqgʻa mutasaddi boʻlmish edilar.
Shul mutasaddilarning baʼzilari Toshkanda iona soʻramoq uchun bir boyning uyigʻa bordilar. Boyni jahl va gʻazablik bir holda koʻrdilar. Soʻngra gʻazabining sababini bildilarki, xizmatkori uchi yoqilmagʻan bir gugurtni yerga tashlagani uchun ondin koyib turgan ekan. Mutasaddilar bu holni koʻrib, bir-birlarigʻa boqub: “Bir gugurt uchun muncha gʻazablangan, iona soʻrab nima qilurmiz?” dedilar. Lekin yana shuncha yergʻa kelib, hech narsa demasdan ketmoqni munosib koʻrmay, nima uchun kelganlarini boygʻa bildurdilar. Boy esa tezlik ila ichkari kirib, besh yuz soʻm aqcha chiqarub, mutasaddilarning qoʻllarigʻa berdi. Mutasaddilar hayron boʻlishdilar.
Boy janoblari bulargʻa boqub: “Nimagʻa hayron boʻlursiz? Agarda man bir gugurtning bekor ketmogʻigʻa rozi boʻladurgʻan darajada isrofchi boʻlsaydim, hozirda bunday xayr ishlargʻa beriladurgʻon aqchalarni qanday jam qilurdim? Saxiy boʻlurman degan kishi molning qadrini bilur. Yerigʻa qarab, puligʻa savdogarlik qilur. Yerigʻa qarab, minglarcha soʻmning yuzigʻa boqmas”, dedi.
Munavvarqori Abdurashidxonov
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Однажды в городе Андижане произошло сильное землетрясение, и все строения рухнули. Многие люди были убиты и ранены под крышами и стенами. Многие бедняки остались без крова, без крова, голодные и голые. Ионас (пожертвования) собирались отовсюду в их пользу. Из каждого города беднякам присылали деньги, еду и одежду. Везде несколько человек были уполномочены собирать пожертвования.
Некоторые из этих чиновников отправились в дом богатого человека в Ташкенте просить приданое. Они увидели богача в состоянии гнева и ярости. Потом они узнали, что причиной его гнева было то, что его слуга оставил на земле незажженную спичку. Когда чиновники увидели эту ситуацию, они сказали друг другу: «Что мы будем делать, когда мы так злимся на спичку, просим пожертвование?» Они сказали. Но они не считали нужным приходить в такое количество мест и уходить, ничего не сказав, поэтому они рассказали ему, зачем пришли. Богач быстро зашел внутрь, достал пятьсот сумов и отдал чиновникам. Чиновники были удивлены.
Богатый барин сказал им: «Чему вы удивляетесь? Если бы я был настолько расточительным, чтобы согласиться на проигрыш одной спички, как бы я накопил деньги, которые теперь будут отданы на такие благотворительные цели? Человек, который говорит, что будет щедрым, знает цену богатству. Он смотрит на землю и торгует за деньги. «Глядя на землю, тысячи сумов не стоят», — сказал он.
Мунавваркори Абдурашидханов
[/spoiler]
This domain is for use in illustrative examples in documents. You may use this domain in literature without prior coordination or asking for permission.
More information...