Odamlarning aytishicha, bir vaqtlar Fuchjouda bir kambag‘al talaba yigit bo‘lgan ekan. Uni Mi deb atashar ekan. U shunchalik kambag‘al ekanki, hatto bir piyola choy uchun ham to‘laydigan yuli yo‘q ekan.
Bir choyxonachining rahmi kelib, kambag‘al Mini boqmaganda, u ochidan o‘lib ketishi turgan gap ekan.
Biroq kunlardan bir kun Mi choyxonachining oldiga kelib shunday debdi:
— Men ketaman. Lekin pulim yo‘q, boqqaningiz uchun hyech narsa to‘lay olmayman. Ammo men sizning yaxshiliklarin- gizga yaxshilik qaytarmay ketaverishni istamayman. Mana, qarab turing!
U cho‘ntagidan bir bo‘lak sariq bo‘r olib, choyxona devoriga laylakning rasmini chizibdi. Laylak xuddi jonliday chiqibdi, faqatgina u sariq ekan.
— Bu laylak, — debdi Mi, — sizga mening qarzimdan o‘n baravar ko‘proq pul ishlab beradi. Har doim odamlar to‘planishib, uch marta qarsak chalishsa, u devordan tushib o‘ynab beradi. Ammo shu narsa esingizdan chiqmasinki, hyech qachon laylakni bir kishi uchun o‘ynab berishga majbur qilmang. Mabodo shunday baxtsizlik yuz bersa, unutmangki, bu o‘yin laylakning oxirgi o‘yini bo‘ladi. Endi esa, xayr!
Mi shu so‘zlarni aytib, orqasiga o‘girilibdi-da, chiqib ketibdi.
Choyxonachi hayron bo‘libdi, lekin cinab ko‘rishga qaror qilibdi. Ertasiga choyxonaga odamlar to‘planganda ulardan uch marta qarsak chalishlarini iltimos qilibdi. Qarsak chalinishi bilan sariq laylak devordan tushib, raqsga tusha boshlabdi. Shunday nafis, shunday chiroyli o‘ynabdiki… So‘ngra yana joyiga borib turib olibdi. Odamlar taajjubdan hang-mang bo‘lib, og‘izlari ochilib qolibdi, ko‘zlariga ishongilari kelmabdi. Bu hol har kuni choyxonaga odamlar to‘planganda takrorla naveribdi.
Laylakning dovrug‘i hamma joyga tarqalibdi. Xalq choyxonaga yopirilib kela boshlabdi va choyxonachi tezda boyib ketibdi. Talaba Mining aytganlari rost chiqibdi,
Biroq kunlardan bir kun choyxonaga bir boy amaldor kirib kelibdi. Bunday qarasa, atrofda dehqonlar, hunarmandlar o‘tirgan emish. Bu holdan achchig‘i chiqqan boy choyxonadagi oddiy odamlarni haydab chiqarishni buyuribdi.
Xizmatkorlari tayoq olib yugurishibdi — odamlar har tarafga qochib ketishibdi, choyxonada amaldorning yolg‘iz o‘zi qolibdi. U choyxonachining oldiga bir hovuch pul qo‘yib, laylakni ko‘rsatishni talab qilibdi. Pulni ko‘rgan choyxonachi hamma narsani unutib, uch marta qarsak chalibdi. Laylak istar-istamas devordan tushib, bir marta o‘ynab beribdi. Laylakning qovog‘i soliq, kasaldek ko‘rinibdi. So‘ngra u o‘z joyiga borib turibdi-da, keyin sira qimirlamabdi. Amaldor baqiribdi, do‘q qilibdi, lekin qo‘lidan hyech narsa kelmabdi.
Kechasi kimdir choyxonaning eshigini qattiq taqillatibdi. Choyxonachi eshikni ochib qarasa, talaba Mi indamay qarab turganmish. Mi cho‘ntagidan nay olib chalibdi-da, burilib orqasiga qaramay o‘z yo‘liga ketaveribdi. Laylak bo‘lsa bir qanot qoqib, devordan sakrab tushib, uning ketidan ergashibdi. O‘shandan beri talaba Mi bilan uning sehrli sariq laylagini hyech kim ko‘rmabdi.
Keksalar, mabodo biror joyda ana shunday ajoyib qush paydo bo‘lib qolsa, u barchaniki bo‘lishi kerak, uni bir odam o‘ziniki qilib oladigan bo‘lsa, qush odamlar ko‘zidan goyib bo‘ladi, deyishadi.
Люди говорят, что когда-то в Фучжоу жил бедный студент. Зовут его Ми. Он настолько беден, что не может заплатить даже за чашку чая.
Говорили, что она чуть не умерла от голода, когда владелец чайного магазина сжалился над ней и не накормил.
Однако однажды Ми пришла в чайную и сказала:
— Я выхожу. Но у меня нет денег, я не могу ничего платить за ваше содержание. Но я не хочу уходить, не ответив на твою доброту. Смотри сюда!
Он достал из кармана кусок желтого мела и нарисовал аиста на стене чайной. Аист вышел живой, только желтый.
— Этот аист, — сказала Ми, — принесет тебе в десять раз больше, чем я тебе должен. Всякий раз, когда люди собираются и трижды хлопают в ладоши, он спускается со стены и играет. Но помните, что ни в коем случае нельзя заставлять аиста играть за одного человека. На случай такой беды помните, что эта игра будет последней игрой аиста. А теперь до свидания!
Сказав эти слова, Ми повернулась и ушла.
Чайник удивился, но решил попробовать. На следующий день, когда в чайхане собрались люди, он попросил их трижды хлопнуть в ладоши. Под аплодисменты желтый аист спрыгнул со стены и начал танцевать. Он так изящно играл, так красиво… Потом вернулся на свое место и взял. Люди были в шоке, рты у них были открыты, они не могли поверить своим глазам. Такая ситуация случалась не каждый день, когда в чайхане собирались люди.
Песня аиста разнеслась повсюду. В чайхану стали стекаться люди, и чайница быстро разбогатела. То, что сказала студентка Ми, оказалось правдой.
Однако однажды в чайхану зашел богатый чиновник. Если посмотреть на это так, то кажется, что вокруг сидят земледельцы и ремесленники. Горький на это богач приказал выгнать простых людей из чайханы.
Его слуги побежали с палками — люди разбежались во все стороны, а чиновник остался один в чайхане. Он положил горсть денег перед чайным и потребовал аиста. Увидев деньги, официант забыл обо всем и трижды хлопнул в ладоши. Аист неохотно слез со стены и сыграл один раз. Хмурый взгляд аиста выглядел болезненным. Потом он пошел на свое место, и тогда он не двигался. Чиновник кричал и кричал, но ничего не мог сделать.
Ночью кто-то громко постучал в дверь чайханы. Когда чайный хранитель открыл дверь, Ми, ученица, молча наблюдала. Ми достал из кармана флейту и пошел своей дорогой, не оглядываясь. Аист взмахнул крыльями, спрыгнул со стены и последовал за ним. С тех пор никто не видел ученицу Ми и ее волшебного желтого аиста.
старший,Говорят, что если где-то появится такая чудесная птица, она должна принадлежать всем, а если один человек примет ее за свою, то птица исчезнет с глаз людей.