Minhojiddin Mirzo 1965 yilning 30 iyulida Andijon shahrida tugʻildi. 1983 yilda hozirgi Oʻzbekiston milliy universitetining jurnalistika fakultetiga oʻqishga kirib, (1984–86 yillarda harbiy xizmatda boʻlgani sabab) 1990 yilda tamomladi.
Hozirgi Oʻzbekiston Milliy teleradiokompaniyasida (1990–1998), Oʻzbekiston Respublikasi Prezidenti devonida (1998–2003), Oʻzbekiston Yozuvchilar uyushmasida (2003–2006), “Sharq yulduzi” jurnalida (2005–2006) turli vazifalarda ishladi. Respublika Maʼnaviyat va maʼrifat kengashi rahbari, Oʻzbekiston Milliy teleradiokompaniyasi raisi birinchi oʻrinbosari, Oʻzbekiston madaniyat va sport ishlari vaziri lavozimlarida (2006–2014) xizmat qildi. 2014 yildan jamoatchilik asosida Oʻzbekiston xorijiy mamlakatlar bilan madaniy-maʼrifiy aloqalar doʻstlik jamiyatlari kengashi raisi hamda “Guliston” jurnali bosh muharriri sifatida faoliyat yuritadi.
Minhojiddin Mirzo oʻquvchilik paytlaridan mahalliy matbuot nashrlari, shuningdek, Oʻzbekiston radiosining “Kelajak tongi” dasturi hamda “Tong yulduzi” gazetasida, talabalik yillarida esa “Sharq yulduzi”, “Yoshlik”, “Yosh kuch” jurnallari, “Oʻzbekiston adabiyoti va sanʼati”, “Turkiston” gazetalarida oʻz sheʼrlari, dolzarb mavzudagi publitsistik chiqishlari, hajviy asarlari bilan faol ishtirok etib keldi.
Shoirning “Nilufar” (1996), “Visol xabari”(2002), “Yulduzim”(2007), “Koʻnglim kurtaklari” (2015), “Gullash payti keldi, bogʻlarim” (2015) sheʼriy toʻplamlari, “Saodatga eltuvchi qudratli kuch” (2008) esselar toʻplami chop etildi. Boborahim Mashrabga bagʻishlangan “Qaygʻu guli”, Amir Temur siyratiga doir “Sohibqiron yogʻdusi”, Bobur haqidagi “Sogʻinch saltanati” dostonlari nashr etildi.
Minhojiddin Mirzo tarjimon sifatida A. Pushkin, R. Hamzatov, S. Shʼʼipachev sheʼrlarini ona tilimizga oʻgirdi. Shuningdek, oʻzining bir qancha sheʼrlari ham tojik, ingliz, koreys tillariga tarjima qilindi.
Minhojiddin Mirzo 1999 yili “Shuhrat” medali, 2002 yilda “Oʻzbekiston Respublikasida xizmat koʻrsatgan jurnalist” faxriy unvoni bilan taqdirlangan.
“Oʻzbek adiblari” (S. Mirvaliyev, R. Shokirova. Toshkent, Gʻafur Gʻulom nomidagi adabiyot va sanʼat nashriyoti, 2016) kitobidan.
Ma’lumotlarni rus tilida o‘qing👇
Минходжиддин Мирзо родился 30 июля 1965 года в городе Андижане. В 1983 году поступил на факультет журналистики нынешнего Национального университета Узбекистана (в связи с призывом на военную службу в 1984-86 годах) и окончил его в 1990 году.
Работал на различных должностях в действующей Национальной телерадиокомпании Узбекистана (1990–1998 гг.), Аппарате Президента Республики Узбекистан (1998–2003 гг.), Союзе писателей Узбекистана (2003–2006 гг.), журнал «Шарк стизни» (2005–2006). Занимал должности главы Республиканского совета духовности и просвещения, первого заместителя председателя Национальной телерадиокомпании Узбекистана, министра культуры и спорта Республики Узбекистан (2006-2014 гг.). С 2014 года работает на общественных началах председателем Совета обществ дружбы культурно-просветительских связей Узбекистана с зарубежными странами и главным редактором журнала «Гулистон».
Со школьных лет Минходжиддин Мирзо работал в изданиях местной печати, а также в программе «Келажак тонги» Радио Узбекистана и в газете «Тонг тызни». Активно участвовал в газетах «Туркестан» со своими стихами. , публицистические выступления на актуальные темы и юмористические произведения.
Поэтические сборники «Нилуфар» (1996 г.), «Висол Хабари» (2002 г.), «Юлдузим» (2007 г.), «Бутоны моего сердца» (2015 г.), «Пора цвести, мои сады» (2015 г.), « Могучая сила, приносящая счастье» (2008) издал сборник эссе. Были опубликованы эпосы «Кайгу Гули», посвященные Боборахиму Машрабу, «Сахибгирон Ягдуси» о поэзии Амира Темура, «Согинч Султанат» о Бабуре.
Как переводчик Минходжиддин Мирзо перевел на наш родной язык стихи А. Пушкина, Р. Хамзатова, С. Шипачева. Также некоторые его стихи были переведены на таджикский, английский и корейский языки.
В 1999 году Минходжиддин Мирзо награжден медалью «Слава», в 2002 году почетным званием «Заслуженный журналист Республики Узбекистан».
Из книги «Узбекские писатели» (С. Мирвалиев, Р. Шокирова. Ташкент, издательство литературы и искусства им. Гафура Гулома, 2016).
[/spoiler]